We hebben tegenwoordig steeds vaker aanstootgevend nieuws. Of, beter gezegd; nieuws over aanstootgevende zaken.
Neem nou het oranje honden drollen-spektakel. Dat vond ik persoonlijk wel het leukste aanstootgevende nieuws van de afgelopen maand. ‘De Brusselse gemeente Etterbeek gaat hondenpoep te lijf door deze niet direct weg te halen, maar te bespuiten met een fluorescerende oranje kleur’. Stond er in de krant.
Zo hoopt ze hondenuitlaters bewuster te maken van de viezigheid die ze achterlaten.
Nou zal het in Etterbeek wel meer nodig zijn dan in welke andere plaats dan ook, maar ik zou het ook in Nederland wel een strakke actie vinden. Juist in Nederland eigenlijk, zou ik oranje hondendrollen heel feestelijk vinden.
Ik neem, als ik eerlijk ben, als ik m´n hondje uitlaat, ook liever een spuitbusje oranje mee dan zo´n plastic zakje, waar ik het drolletje in moet schuiven.
Een oranje spuitbusje voor alle vieze dingen.
Zoals vrouwen in rokjes met knielange laarzen. Als je als vrouw in een rokje met lange laarzen in Amsterdam-West achter een balie staat, heb je een probleem. Dan geef je aanstoot aan bepaalde mensen. En dat moeten we natuurlijk niet hebben.
Het is goed dat we dat nu weten.
Met een rok-gebod op mijn werk, dacht ik tot voor kort, met een rok en knielange laarzen in refoland, het toppunt van zedigheid te zijn. Blijkt het nu opeens weer schaamteloos ongepast te zijn. In Amsterdam dan.
Hier zijn ze voorlopig nog niet zover.
Het zou natuurlijk kunnen dat de roklengte er ietsje mee te maken heeft. Maar een rok is een rok. Daar moet je dan ook weer niet al te moeilijk over doen. En hoe hoger de laarzen hoe meer lichaam bedekt is, als het daarom gaat.
Wat ik zelf aanstootgevender vind, is babygehuil.
Toen ik de vorige week mijn wekelijkse boodschappen wilde halen, werd ik behoorlijk uit mijn concentratie gebracht door allervreselijkst gehuil van een kleine hongerige baby. Het arme kind huilde zo hartverscheurend dat aanstonds zelfs bij mij de melk weer toeschoot.
Ik kan echt buitengewoon slecht tegen gehuil, ik word er heel onrustig van en mijn denkvermogen neemt dan acuut af.
Verdwaasd dwaalde ik met mijn lege karretje door de winkel, want ik kon plots niet meer bedenken wat ik nodig had.
De moeder bleef echter heel geduldig en ook het kleine peuterbroertje bleek ontroerend lief voor het babybroertje.
Ik geloof niet dat ik destijds, met een jankende baby in een Maxi-Cosi in winkelkarretje, en dreinende peuters eromheen die zeurden over snoepjes en opschieten, zo Zen was gebleven.
Ik had er best even over willen nadenken hoe ik zou zijn geweest, maar dat alles heb ik jaren volop lopen verdringen, dat het me zo niet te binnen schoot. Bovendien bleef de baby maar janken dus van nadenken kwam het niet echt.
Tot het opeens weer stil was. Dat realiseerde ik me enkele minuten later. Het werd plots weer helder in mijn hoofd.
Hoe had ze dat voor elkaar gekregen, die Zen-moeder!
Ik liep nog een rondje en zag een moeder iets tegen haar peutertje zeggen… terwijl ze met 1 arm in de diepvries hing om naar het gehakt te grabbelen en onder haar andere arm haar baby vasthield, die aan haar borst lag te lurken.
Lekker stil.
Er zijn mensen, vooral mannen, die het aanstootgevend vinden. Blote borsten. Vooral met kinderen eraan, vinden ze ongepast en ieuw. Die mannen vinden blote borsten alleen kunnen in vieze blaadjes die ze in hun schuurtje onder een geheime luik verstoppen. Maar niet voor baby’s, jakkie.
Nou… mannen, wat is dat nou voor bekrompen gezeur. Bang voor bloot? Doe ze dat maar ’s na!
Zo’n moeder is gewoon echt Top! less.
Hoppa, you go girl, gewoon doen met die borsten waarvoor ze bedoeld zijn.
Al die vermeende kuisheid ook van tegenwoordig. Alsof dat hetzelfde is als, ik noem maar wat, poepen op straat.
Hoewel ik daar sinds kort ook niet meer mee zit. Gewoon oranje spuiten.
Spoor10 