Het is niet altijd wat het lijkt (1)

Het zijn barre tijden. Sint Maarten kunnen we nu afstrepen voor dit jaar. De volgende Sint staat alweer te trappelen. Sint Erklaas. Dat geeft uiteraard onrust.
Maar als je zonodig een blog wilt bijhouden, is het natuurlijk van belang om er met enige regelmaat iets op te zetten.

Al graaiend en knabbelend aan Sint’s kruidnoten scrolde ik inspiratieloos door de foto’s op mijn telefoon.

Dat moet je gewoon af en toe ’s doen, gewoon voor de grap. Ik kwam weer allerlei vermakelijke zaken tegen.
Met het gemak van een camera op je tellie blijken een stuk meer zaken dan, pak ‘m beet 20 jaar geleden, fotowaardig. Ik moest soms twee keer kijken, wat er op stond en bezinnen waarom ik er überhaupt een foto van had. Want het is niet altijd wat het lijkt op het eerste gezicht.

Hierbij is dan wel een nieuwe rubriek geboren.

De rubriek heet: Het is niet altijd wat het lijkt.
Zoals je kon lezen ja.

Het gaat als volgt:
Ik laat een foto zien, u bedenkt wat het is, dat schrijf ik er meteen onder. Want ik weet namelijk wat u denkt.

En daarna verklap ik het geheim.

(Ik houd het vandaag maar bij 4 foto’s. Dan bewaar ik de rest wel even.)

Laten we van start gaan.

Foto 1:

• …
  Sint’s hulpjes hebben geen zin. Vieze zwarte Pieten. Bah.

Ik merk al dat uitleg wel nodig is. Hier hadden we een klei-masker op. Met klei uit de dode zee. Super vol mineralen en voedingsstoffen. (Gekregen van mijn vader, die bij de dode zee was geweest en het blijkbaar zinvol vond voor ons)
Toen we het eraf hadden gehaald, waren we geweldig gereinigd en hadden we fluweelzachte huidjes.
Het hoefde er maar een kwartiertje op blijven zitten, tot de klei hard was. Jongste dochter liet ‘m voor de zekerheid wel een uur zitten. Onder het mom: hoe langer hoe beter.
Daarna was haar gezicht best rood. Laten we het maar blozend noemen.

Goed. Volgende, foto 2:

• Nieuwe liefde? Schoonmaker aangenomen? Reclame-uitingen?

Dochter, die van het-kleimasker-van-een-uur, appte laatst dat de allesreiniger op was. Tot voor kort duurde het altijd wel even voor de allesreiniger op was bij ons. Vanwege mijn zuinige instelling uiteraard 😌
Nu was de megafles allesreiniger met fris en fruitige veldbloemengeur in no time op. Leeg.
Die propere dame die in ons huis woont weet er wel raad mee. zie klik> Daarom stuurde ze me tijdens haar schoonmaakwerkzaamheden een foto en vroeg of ze deze kon gebruiken. Prima joh. Mr. Proper. Voor miss Proper.
Binnenkort nog even vertellen dat voor die paar vierkante meter slaapkamer, de inhoud van een halve fles wel wat royaal is.

Foto nummer 3:

• Ha bah, zij weer met die vieze plaatjes en praatjes. Iemand heeft een keutel op het aanrecht gelegd.

Maar neen menschen! Dit was deegh. Voor den kruidnooten. Inmiddels zal het trouwens al wel poep zijn.

Het bewijs, foto 4:

• En wie legt die blokjes daar zo keurig recht?

Nee. Ik niet nee. Halverwege de eerste rij geef ik de moed altijd al op en wordt het een rommelig zooitje. Uiteindelijk is het bij mij altijd één plakkaat die ik na het bakken maar in stukken breek. Uiteindelijk net zo effectief. Maar niet zo netjes.

Deze dochter heeft… geduld. Dit is trouwens een andere dochter dan de Miss Proper.
Déze dochter dweilt niet zo vaak. Nooit eigenlijk. Zij is alleen wel heel keurig met kruidnootjes recht leggen.

Maar het moet ergens beginnen. Toch?

Als je sok maar goed zit

De O is weer in de maand.
In het kader van: kleine problemen die het leven niet ondraaglijk maar toch een tikkeltje lastiger maken, hebben we het vandaag over de O van, juist ja, sOkken.

Liever had ik ze niet nodig en zou ik bij voorkeur dagelijks een warm briesje tussen mijn tenen voelen wapperen. Maar het is niet altijd feest dus de sok mag weer aan.
Het zijn op zich prima voorwerpen, die sokken; beschermend, dempend en warm.
Dat laatste is met voeten ook best nuttig, want, zoals mijn vader vroeger altijd al zei: ‘Als je voeten maar warm zijn’.

Op het gebied van sokken zijn er, naast de geitenwollen-gevallen ook vele ontwikkelingen, zoals daar zijn: hoge sokken, lage sokken, sneakersokken, anti-zweet-sokken, bamboe-sokken, sokken zonder naadjes, sportsokken in allerlei kleuren, en.. Links-Rechts sokken, die meestal ook onder sportieve sokken vallen.

En over dat laatste wil ik het vandaag met jullie hebben. Ik heb namelijk, nou ja, ik heb dus ook L-R sokken. Zelfs diverse paren en verschillende types en kleuren.
Die trek ik meestal aan als ik ga hardlopen. De ene aan mijn ene voet en de andere aan mijn andere.

Ik heb nu een klein probleempje ontdekt:
Wanneer ik ’s morgens de sokken aantrek, is het meestal nog erg donker. Zeker vanaf oktober. Als ik dan, in het duister gauw mijn sokken aan wil doen, is het best wel even zoeken steeds, want de R en L zie je niet goed staan in het schemerdonker. Het is van belang, aangezien mijn rechtervoet toch wel heel graag de R-sok aan wil. En mijn linkervoet heeft hetzelfde met de L.

Het is wel eens voorgekomen dat ik er, vlak voor ik mijn schoenen aantrok, achter kwam dat mijn R-sok aan mijn linkervoet zat. Ik heb ze gelukkig gauw nog kunnen omwisselen.
Het is ook wel eens voorgekomen dat ik er ná het hardlopen achter kwam dat ik R en L sokken aan de verkeerde voeten had zitten. Ik verbeeldde me toen opeens wel dat ik een stuk minder lekker had gerend.
Dat moest me dus niet weer overkomen. Sindsdien let ik er extra goed op.

Eigenlijk  wist ik tot voor kort niet eens bewust, dat ik met dit dilemma zat, tot ik mijn vader afgelopen week zag, zittend op de bank met zijn grote voeten olijk liggend op een poefje.
Mijn vader had, zag ik na een tijdje, ook sportieve ren/loop sokken aan. Met felrode L-R letters.

Het schokkende was, dat hij een L-sok aan zijn rechtervoet had. En de R-sok vanzelfsprekend aan zijn linkervoet.
Hij deed verder heel normaal, niet anders dan anders.

Ik heb er niks van gezegd.
Ja, ik zou als ik hem was, niet lekker meer zitten wanneer ik het wist.

Maar ik vroeg mezelf wel even af: waarom?
Waarom doe je zo’n sok aan de verkeerde voet?

Dat doet hij niet bewust, dat weet ik ook wel, het interesseert hem natuurlijk geen moer, zo’n lettertje.

Waarom maakt het mij iets uit?
En maakt het überhaupt wel iets uit?

Tijd voor een kort onderzoek.

Daar gaan we dan:

tenenkrommend

Dus: met ogen open: ‘brrr, erg’

Even met ogen dicht :’ …’

Hmmm, tja…

Nou even weer goed:

L kust R. Zie dan, hoe lief

Conclusie:

Het maakt geen moer uit. Zolang je het niet weet of ziet.

En als je het wel weet…
Dán heb je een probleem.

Gelukkig is dit probleem in dat geval betrekkelijk eenvoudig op te lossen.
Gewoon omwisselen.

Of links laten liggen natuurlijk.

Nieuw licht op september

De gouden gloed van zonlicht verwarmt de Nederlandse bodem. Het is ongekend warm voor een septembermaand. Ik herinner me niet ooit zo laat in het jaar actief te zijn geweest in een buitenzwembad (lees: loom dobberend afkoelen in het opgewarmde lauwe zwembadwater).

Ik herinner me trouwens überhaupt niet, ooit zo enthousiast te zijn geweest over de maand september.

Was augustus voor mij altijd nog wel een echte blije zomermaand, met mijn verjaardag, waar ik overigens ook ieder jaar wel iets minder enthousiast over word, – maar goed een jaar erbij is toch iets om dankbaar voor te zijn-  september was toch altijd de maand van; echt weer beginnen, opstartende activiteiten, verrrplichtingen, rrr- in de maand ja, dát, dreiging van naderende herrfststorrmen, korrter wordende dagen, langerre donkerre nachten…

En nu  is het 2016, ik ben nog geen 40 maar voel de verandering komen, ik ben in transitie als het ware, ik voel dat ik helemaal om ga.
Die wereldwijde klimaatverandering heeft wat mindere kanten, maar laten we ook oog houden voor de mooie kant. Als dit het gevolg is tenminste.

Ik ben helemaal into the indian summer! Wat een heerlijkheid, zo’n zon die mijn huid verwarmt zonder het te verbranden, die stabiele warmte met late warme nachten, waarop we eindelijk met goed fatsoen eens buiten blijven zitten, nippend aan een koel biertje of rosé, net wat nog in het vat zit, want dát vliegt erdoor natuurlijk, haha.
Jaahaa, dát vliegt weI ja, die arme vliegjes hebben het natuurlijk wat moeilijker in deze tijd van het jaar, met vliegen, door al die webben.
Ik kan het dan nog wel hebben, zo’n ingenieus opgezette val in webvorm, op onverwachte plaatsen onverhoeds vastklevend in mijn gezicht en haar, met een druk trappelende spin bij mijn oor… Maar ben je van insect-formaat, dan is het wel even een ander verhaal.

Je hoort mij overigens niet klagen over spinnen hoor, het zijn tenslotte heel ijverige schepseltjes, die ook recht hebben op hun bestaan. Dat ze dan net wat onhandige plekken opzoeken voor hun werkzaamheden is niet onoverkomelijk, alleen wel lastig.
Maar laten we wel wezen, zo’n spin kijkt toch anders naar de wereld dan, nou ja, ik bijvoorbeeld.

Wel denk ik overigens, dat ik met mijn nieuw aangepaste mening over de maand september, ook  moet wennen aan wat daar verder bij hoort.

Dat ik oppas dat ik niet te snel van slag raak, van winterse vooruitzichten bijvoorbeeld.

Hoewel ik ieder jaar in september wel weer, met een heel licht schokje de eerste zakken pepernoten waarneem, kan ik er doorgaans prima mee dealen.
Wel wisselend in succes, met name wat betreft voornemens om er niet té vroeg mee te beginnen, but… who cares.

Maar dat dit jaar voelde het als een buitengewoon eigenaardige droom.
Na een zwembadbezoek, aangenaam opgewarmd in het gouden zonlicht, van binnen nog nagloeiend, klepperde ik in een vrolijk zomerjurkje op mijn slippertjes de Appie binnen.   Terwijl ik, met de afdruk van de badhanddoek nog op mijn achterste, wat je uiteraard niet kon zien, een licht pijnlijke nek – door het te lang in dezelfde houding liggen lezen- met piekerige touwachtige haren en een walmpje van chloor en kokos-achtige zonnebrandolie-combinatie om mij heen, diep in gedachten (zoals je dat kunt zijn in de supermarkt) over al dan niet barbecue of gewoon een andere zomerse maaltijd met frisse salade, en o ja straks nog even wat ijs uit de diepvries…rondliep, signaleerde ik, gevoelig als ik ben voor chocola:
Chocoladenootjes.
Hmm, lekker. Chocolade. Nootjes.

??

Chocolade…

Peper…

Nootjes.

Pepernootjes?

Makkers staakt uw wild geraas, de maan schijnt door de bomen, wordt er aan de deur geklopt, wie zou dat zijn? Wat brengt hij jou en mij? Oh kom er eens kijken, ook al ben ik zwart als roet, zie het toch goed.

En voor het eerst in mijn leven… voelde ik totaal geen aandrang.
Niet.
Geen.

En dat is apart.
Overigens niet te verwarren met apartheid. (Hoewel we daarover later in het jaar nog kunnen discussiëren.)

En dat, lieve mensen, dat is dus het nieuwe september.

Dat je het even weet.

bron foto: http://linvant.nl

 

 

/