Mijn jongste zoon werd getroffen door een pijl. De pijl zoefde even daarvoor nog door de lucht, onderweg naar zijn doel: de bullseye, de rode punt op het dartbord. Daar zou de pijl echter nooit arriveren omdat daar onderweg opeens het hoofd van mijn zoon verscheen. De punt boorde zich in het zachte vlees van het jongenshoofdje, bij zijn slaap.
Mijn zoon had kunnen neerstorten, dodelijk gewond, amechtig hijgend op de zoldervloer.
Ik was er niet bij, daar op de zolder, toen hij en een vriendje illegaal aan het freestyle-darten-zonder-regels waren. Dus; of vriendje te snel gooide, of dat de pijl een rare afwijking had, of dat mijn zoon alvast te vroeg opdook om pijltjes te rapen, zal ik nooit weten. De pijl trof een ander doel.
Ik stel me voor dat hij bedremmeld zijn ogen schuin omhoog draaide en beduusd knipperde toen de rode vleugeltjes van het pijltje zag die in de buurt van zijn ogen bleven hangen.
Hij wist vervolgens niet hoe snel hij naar beneden moest rennen om licht geschrokken te vragen of iemand dat pijltje eruit wilde halen. Ik dacht eerst even dat het weer een geintje in de rubriek ‘flauwe grappen en grollen’ was. Dan was ie goed geslaagd geweest. Want van grappen in die categorie, van een afgehakte (plastic) vinger in een lucifersdoosje, die opeens kan bewegen, nepdrollen, horrorclowns, vieze beesten, stiletto’s die in het lichaam lijken te verdwijnen, ben ik de grootste liefhebber hier.
Mijn kinderen vinden het op zich ook wel grappig, maar als je eigen moeder er zo om moet lachen, moet je bij jezelf natuurlijk wel even ernstig nagaan of het echt nog wel zo leuk is.
Zo had ik laatst pissebed/duizendpoot-achtige beestjes gekocht op de Halloween afdeling- van de Action en bij alle kinderen wat beestjes onder hun dekens verstopt. En bij man nog een op het kussen. En een (snoep)gebit onder de kussens.
En dan wachten… spannend…!
En terwijl ik me beneden zat te verkneukelen in afwachting van de eerste geschokte gillen en kreten…. … …
Nou ja, niks dus.
De kinderen hebben waarschijnlijk zuchtend de beestjes uit hun bed geplukt en op hun nachtkastje neergelegd -en een paar in mijn bed-. Dat snoepgebit hebben ze gewoon in bed opgesabbeld. Grappig hoor mama.
Man bleek later het beestje bij mij op het kussen te hebben gelegd, waar ik het ’s nachts zuchtend vanaf haalde.
Maar in die categorie bleek het geintje met het pijltje dus niet te vallen. En als het om echt bloed en enge dingen gaat, haak ik meestal snel af. Wat dat betreft ben ik echt een flutheld. Ik draaide me snel om, je kunt tenslotte maar beter voorkomen dat je flauwvalt, en mompelde naar Man dat hij even moest kijken, wat ie natuurlijk al lang aan het doen was.
Man is gelukkig meer van het koelbloedige soort, bleef rustig en trok de pijl er snel en voorzichtig uit.
En zonder een spoortje bloed. Wat dan ook wel weer een beetje eng en verdacht was.
‘Ach, ik had er eerst even een foto van moeten maken’ zei hij daarna.
‘Ow, sukkel, da’s nou te laat’ zuchtte ik.
Het liep gelukkig dus allemaal goed af.
Zo kun je wel schrikken van je kinderen.
Want in diezelfde week reed ik in de auto naar huis, ik was nog maar enkele kilometers van huis verwijderd, toen mijn telefoon ging. Ik griste ‘m uit mijn tas en zag ik dat ik gebeld werd door ‘Thuis’, dus nam ‘m snel op en riep: ‘ja met mij!’ zette de auto aan de kant zodat ik rustig de telefoon kon opnemen om te bellen…
…
Dus, ik nam op en schrok me een hoedje want ik hoorde een onbekende mannenstem aan de telefoon. Wát hij zei, kon ik eerst niet goed verstaan. Hij had het over mijn portemonnee, of zijn ov kaart daar nog in zat, zoiets.
Huh?
‘Maar met wie spreek ik dan?’ vroeg ik verbaasd.
‘Jaha, hm, zucht, met Bram’.
Bram? Ooh, klinkt zijn stem-met-de-baard-in-de-keel zo aan de telefoon. ‘Ik kom eraan, ben al bijna thuis’ riep ik. 
Ja, ik heb wat te verduren als moeder, dat zie je maar weer.
Maar… meestal valt het mee.
En… de ene keer is het erger dan de andere keer.
Of, zoals het oude spreekwoord zegt:
Beter een baard in je keel dan een pijl in je hoofd.
Spoor10 